Verborgen Homoseksuele Symbolen in de Kunstgeschiedenis, Cultuur en Meer Dingen Waar Queers Goed In Zijn...
Homoseksueel gecodeerde symbolen in de kunstgeschiedenis hebben het mogelijk gemaakt voor creatieve queers om een beetje van hun ware zelf te delen... wanneer openlijk spreken over hun homoseksualiteit hen de dood kon kosten. Dat kan nog steeds. Natuurlijk heeft dat nooit de homoseksuele symboliek in kunst gestopt om f**king fantastisch te zijn.
Gecodeerde visuele taal is significant geweest in homoseksuele kunst door de geschiedenis heen. Maar de queer symbolen door de geschiedenis heen die we hier zullen onderzoeken, zijn allemaal geconcentreerd in de laatste paar honderd jaar. Waarom? Voornamelijk omdat het idee van seksuele identiteit een relatief recente uitvinding is. Teruggaand tot de late negentiende eeuw, zijn de harde lijnen van seksuele oriëntatie verbonden met de vorming van moderne wetenschap en geneeskunde, wat verweven was met problematische moralisering... om het zacht uit te drukken. Vooral in moderne contexten vanwege de criminalisering van homoseksuele handelingen en het sociale stigma geassocieerd met homoseksualiteit.
Maar... Wat Is Queer Kunst Eigenlijk?
De meeste queer kunstenaars geven niets om de versleten stereotypen waarin we zijn genaaid. Zoveel voorbeelden van queer kunst door de geschiedenis heen hebben laten zien hoe je de regels kunt leren zodat je ze kunt breken. Ze hervormen. Iets fris en levend en vrij creëren. Queer kunstenaars zijn bijna altijd de rebellen geweest, de pioniers, degenen die naar de wereld staren en zeggen: "Nee, niet zo. Zo." En door dat te doen, geven ze stem aan de stemlozen. Een visuele taal voor degenen die weigeren te zwijgen. Dat is waarom queer kunst een krachtige politieke en feestelijke manier blijft om de LGBTQ mensen's geleefde ervaringen tot op de dag van vandaag vast te leggen.
De tijd is gekomen: laten we een reeks homoseksueel gecodeerde symbolen in kunst, geschiedenis en de bredere cultuur verkennen. Elk met hun eigen nieuwsgierige mystiek. Tekens van zelfexpressie, vrijheid van denken en symbolen van Anders-zijn gemaakt goddelijk.
1
De Groene Anjer
The Queer Code: Secret Languages of LGBTQ+ Art via de National Galleries of Scotland
...
De groene anjer werd een populair symbool van homoseksuele identiteit toen Oscar Wilde zijn vrienden instrueerde om ze op hun revers te dragen bij de première van zijn toneelstuk 'Lady Windermere's Fan' in 1892. De groene anjer diende als een symbool van queer trots en was een manier voor Wilde en zijn kring om elkaar discreet te identificeren.
De groene anjer werd ook geassocieerd met de Esthetische beweging, die schoonheid en kunst om de kunst zelf vierde. De bloem belichaamde het decadente, het onnatuurlijke en het artistieke. Sommige mensen zeggen zelfs dat deze "onnatuurlijke" groene anjers, gedragen met een knipoog en een glimlach, een sluwe manier waren voor homoseksuele mannen om de stijve Victorianen uit te dagen. Een geheime taal. Een gedurfde uitspraak verborgen in het volle zicht. Een vleugje kleur en rebellie, die de wereld trotseert die hun liefde (en verlangens) in de schaduw hield. En terwijl ze hun groene anjers droegen, creëerden ze een ruimte voor zichzelf, een plek waar liefde kon bloeien, ongeacht de kleur of vorm die het aannam.
Een aantal organisaties gebruiken nog steeds de naam of queer iconografie van de groene anjer vandaag de dag.
Homoseksueel Gecodeerde Groene Anjers
Groene Anjers in de Literatuur
- "The Green Carnation" door Robert Hichens: Deze roman, voor het eerst anoniem gepubliceerd in 1894, is een satire op hedendaagse voorvechters van de Esthetische Beweging. Het werd kort teruggetrokken na het schandaal van het Oscar Wilde-proces in het volgende jaar.
- "The Green Carnations: Gay Classics Boxed Set": Deze collectie viert Wilde en andere auteurs uit het verleden die homoseksuele liefde en verlangen in hun werk vertegenwoordigden. De set bevat The Picture of Dorian Gray, Joseph and His Friend, Cecil Dreeme , The Sins of the Cities of the Plain, en anderen.
Groene Anjers in Film
- "An Ideal Husband" (1999): In deze film is de groene anjer die Arthur kiest voor zijn knoopsgat een subtiele hommage aan Oscar Wilde. Wilde en zijn "inner circle" van homoseksuele vrienden droegen vroeger groene anjers als een manier om discreet hun seksualiteit te tonen.
- "The Green Fog" van Guy Maddin: Oké... geen groene anjers, maar deze experimentele documentaire kijkt door de mist van de homoseksuele culturele geschiedenis met een knipoog naar de queer gecodeerde bloem.
Andere Bloemen Die Queer Symbolen Zijn Geworden
Andere bloemen die als symbolen van queer identiteit zijn gebruikt, zijn onder andere viooltjes, die sinds de 6e eeuw worden geassocieerd met lesbische liefde dankzij het werk van de Griekse dichteres Sappho van het eiland Lesbos. Viooltjes werden ook gebruikt als symbool voor flamboyante homoseksuele mannen in het begin van de 20e eeuw, tijdens de "Viooltjesgekte". De term "viooltje" werd gebruikt als een homofobe of transfobe belediging, maar veel activisten en kunstenaars hebben sindsdien de term omarmd en de denigrerende betekenis veranderd.
Bloemen zijn vaak door queer kunstenaars gebruikt om schoonheid, sensualiteit en een viering van verschil te symboliseren, waarbij ze tijd en plaats overstijgen. Het is dan ook geen verrassing dat bloemen een terugkerend motief zijn in queer kunst. Van Karl van Vechten's fotografie van Harlem-bewoners in de jaren 30 en 40, en Robert Mapplethorpe's zwart-wit bloemenfotografie.
2
Pauwveren
Birds of a Feather door Varad Bhamburdekar
...
In het Westen ontstond het gebruik van pauwenveren als symbool van queer identiteit aan het eind van de 19e en begin van de 20e eeuw. In de Victoriaanse Esthetische Beweging waren modieuze symbolen de speelse taal van de dag. Bloemen, zakdoeken en waaiers fungeerden als geheime agenten in een wereld van grijs. Een viering van zelfexpressie en verbinding. Helpen mannen en vrouwen vreugde en kameraadschap te vinden op de meest onverwachte plaatsen.
De flamboyante staartveren van de mannelijke pauw werden gezien als een representatie van niet-heteronormatieve schoonheid. Mannen droegen pauwenveren om zichzelf te identificeren aan andere homoseksuele mannen, en kunstenaars verwerkten de veren in hun kunstwerken als een subtiele manier om hun seksualiteit aan te duiden. Rond dezelfde tijd was de groene anjer een populair symbool van homoseksuele mannelijke identiteit, dankzij Oscar Wilde.
Het flamboyante en extravagante uiterlijk van de mannelijke pauw, dat opvallender is dan dat van de vrouwelijke pauw, droeg ook bij aan de associatie van pauwenveren met queer identiteit.
Queer Gecodeerde Pauwenveren
Een voorbeeld van pauwenveren die als queer symbool in de kunst worden gebruikt, is Edmund Dulac's schilderij "Charles Ricketts en Charles Shannon als Middeleeuwse Heiligen" (1920). In dit schilderij wordt Charles Shannon afgebeeld met een pauwenveer, waarbij religieuze beelden worden gecombineerd met een bekend symbool van queer identiteit. De meesterlijke compositie trekt niet alleen de aandacht, maar nodigt de toeschouwer ook uit om de lagen van betekenis te verkennen, aangezien het schilderij een visueel gesprek wordt tussen het openlijke en het heimelijke.
3
De Hanky Code
Tom Allen raadt LGBTQ-slangtermen en legt de homozakdoekcode uit via Attitude Magazine
...
De homo mannelijke hanky code, of flagging, is als een geheime handdruk. Een kleurrijke knipoog en knikje voor degenen die het weten. De hanky code betrok het dragen van verschillende kleuren bandana's in je zakken om verschillende fetisjen, seksuele voorkeuren en rollen aan te geven, zoals top/dom of bottom/onderdanig.
De hanky code ontstond in San Francisco in de jaren 1970, waar het dragen van gekleurde bandana's als een praktische accessoire gebruikelijk was onder homo mannen. Het creëerde een significante impact in de geschiedenis van de homocultuur door homo mannen in staat te stellen hun seksuele voorkeuren en verlangens op een discrete en non-verbale manier te communiceren — in een tijd waarin homoseksualiteit gestigmatiseerd en gecriminaliseerd was.
Gewoon een stukje stof, een beetje kleur weggestopt, en plotseling vertel je een heel verhaal over waar je in geïnteresseerd bent, als een wandelend reclamebord voor verlangen. Een slimme manier van praten zonder een woord te zeggen, verbindingen maken en je stam vinden in de wervelende chaos van het leven.
De hankycode hielp ook om een gevoel van gemeenschap en saamhorigheid te creëren onder homoseksuele mannen, die anderen konden identificeren en verbinden met gedeelde interesses en verlangens. De hankycode heeft sindsdien een heropleving ondergaan en wordt nog steeds gebruikt in sommige LGBTQ+-gemeenschappen, hoewel het gebruik van zakdoeken specifiek misschien niet zo wijdverbreid is als het ooit was.
De Hankycode in Queer Kunst en Cultuur
De Hankycode in Kunst
- Hal Fischer's "Gay Semiotics": weergegeven de betekenis van elke kleur in zakdoeken die in de achterzakken van homoseksuele mannen zijn gestopt. Zijn werk is gerecycled, gerefereerd en opnieuw uitgegeven in iteraties en tentoonstellingen tot op de dag van vandaag.
- Queer Ecology Hanky Project: omvat meer dan 125 kunstenaars die bandana's hebben ontworpen, gedrukt en verspreid als draagbare kunstwerken. Het project breidt de definities van de oorspronkelijke gay hankycode uit om verschillende lichamen, identiteiten en activiteiten te omvatten.
- Brad Guy: creëerde een fotoserie die lesgeeft over de hankycode, en biedt een visuele verkenning van dit unieke aspect van de queer cultuur.
Hankycode Gids
- Ja, ik vlag: Queer Vlaggen 101 door Archie Bongiovanni: Deze geïllustreerde zine gaat helemaal over de non-verbale manieren waarop we kunnen communiceren over onze verlangens voor wat casual nsfw plezier. Het bevat de geschiedenis van vlaggen en het onderscheid tussen verschillende tinten.
Hankycode in Film
- "Hanky Code: De Film" (2015): Dit is een episch anthologie speelfilm evenement dat 25 korte films combineert van verschillende queer regisseurs wereldwijd, elk die een verhaal vertelt gebaseerd op een kleur/fetish van de beruchte hanky code.
4
De Roze Driehoek
Documenteren van Nazi-vervolging van Homoseksuelen: Josef Kohout/Wilhelm Kroepfl Collectie (Curators Corner #13) via het United States Holocaust Memorial Museum
...
De roze driehoek begon in de schaduw — oorspronkelijk gebruikt door de nazi's in concentratiekampen om homoseksuelen te identificeren en te beschamen. Homoseksuele mannen werden gedwongen de roze driehoek op hun borstzakken te dragen om zich te onderscheiden van andere gevangenen en om hen verder bloot te stellen aan vervolging en geweld van andere gevangenen. De roze driehoek werd als een wapen gebruikt.
Naarmate de oorlog ten einde liep en de poorten van het concentratiekamp werden opengegooid, ontvouwde zich een bitterzoet moment. De meeste gevangenen werden vrijgelaten en omarmden de kans om hun leven opnieuw op te bouwen. Maar voor de homoseksuele mannelijke gevangenen met de roze driehoek was hun reis nog niet voorbij.
Deze mannen, die nog steeds het teken van hun vermeende verschil droegen, werden terug de schaduw in geworpen, terug naar de gevangenis gestuurd en geconfronteerd met voortdurende vervolging. Een ontnuchterende herinnering dat, hoewel de wereld mag veranderen, de weg naar acceptatie en begrip een lange en kronkelige weg is geweest, vol uitdagingen.
Uiteindelijk vond de roze driehoek zijn weg naar het licht. Met de LGBTQ+ gemeenschap die het heroverde en het omvormde tot een baken van hoop en trots. Het werd een symbool van leven en dood tijdens de aids-epidemie van de jaren '80 en '90. Gebruikt als een universeel symbool van LGBTQ+ trots en een internationale verklaring van veerkracht en eisen voor gerechtigheid. Een metamorfose die de kracht laat zien van het omzetten van pijn in triomf.
De roze driehoek is wereldwijd gebruikt in demonstraties voor LGBTQ+ rechten. Het dient als een herinnering aan de wreedheden die in het verleden tegen LGBTQ+ mensen zijn begaan, en als een symbool van de voortdurende strijd voor gelijkheid en acceptatie over de hele wereld.
De Roze Driehoek in Queer Kunst en Cultuur
De Roze Driehoek in Literatuur
- "The Men With the Pink Triangle" door Heinz Heger biedt een levendig verslag van de vervolging van homoseksuelen in de nazi-concentratiekampen.
- "Branded by the Pink Triangle" door Ken Setterington, verkent ook deze geschiedenis en de transformatie van de roze driehoek in een symbool van homorechten.
De Roze Driehoek in Film
- "The Pink Triangle" (2020), een film die het verhaal vertelt van een homoseksuele nazi-soldaat die worstelt om zijn identiteit verborgen te houden.
- "The Rocky Horror Picture Show" toont ook de roze driehoek, gedragen door het personage Dr. Frank N. Furter.
De Roze Driehoek in Kunst en Grafisch Ontwerp
- De activist-kunstenaars van de groep ACT UP adopteerden de roze driehoek als een krachtig logo voor AIDS-activisme wereldwijd in de jaren 1980.
5
Klassieke en Mythologische Identiteiten
Verlangen, Liefde, Identiteit: Het verkennen van LGBTQ-geschiedenissen via Het British Museum
Queer kunstenaars door de geschiedenis heen hebben gecodeerde visuele taal gebruikt die geen argwaan zou wekken bij het grote publiek, maar die degenen die bekend zijn met de tropen van de subcultuur in staat zou stellen de verborgen betekenis te doorgronden. In vervlogen tijden werd het hele idee van queer liefde heel anders bekeken dan hoe we het nu zien. Dus de Goden en Godinnen en elke godheid daartussenin zouden niet eens op die manier aan gender hebben gedacht. Kijk maar eens naar alle queerness in de Griekse en Romeinse mythologie. En nog veel meer queer folklore uit vervlogen tijden. Oh ja. En uit culturen over de hele wereld.
Toch, ondanks al die queerness in zowat elke cultuur over de hele wereld voor een tijd... veranderden de tijden. En toen queer mensen hun liefde niet meer openlijk konden uiten, vonden ze slimme manieren om te zeggen wat ze bedoelden zonder het expliciet te onthullen. Hun passies verbergen in maskers zoals de oude, betoverende verhalen van de Griekse mythologie. Frederick Leighton's “Daedalus en Icarus” is een duidelijk voorbeeld — dat hint op de seksuele relaties tussen oudere mentoren en jonge mannen in Oud-Griekenland.
De Olympische goden hielden zich bezig met allerlei soorten queer streken, en hun positie in de westerse canon heeft kunstenaars de vrijheid gegeven om hun eigen verlangens te verbinden met sociaal acceptabele tropen via deze figuren. Een manier om hun hart uit te storten terwijl ze om de randen van maatschappelijke normen heen dansen. Queer publiek uit die tijd in staat stellen om betekenis en verbinding te vinden door het werk.
Klassieke Queers in Kunst en Cultuur
Queers in Oude Culturen en Klassieke Mythologie
- Apollo en Hyacinthus: In de Griekse mythologie had Apollo, de god van de zon en muziek, een romantische relatie met een knappe jongeling genaamd Hyacinthus. Hun verhaal is een tragisch verhaal, aangezien Hyacinthus sterft door een discus die door Apollo werd gegooid en van koers werd geblazen door de jaloerse windgod Zephyrus.
- Achilles en Patroclus: De Ilias van Homerus beschrijft een diepe, intieme band tussen Achilles en Patroclus. Hoewel de aard van hun relatie voor interpretatie vatbaar is, geloven velen dat het een representatie is van liefde tussen mensen van hetzelfde geslacht.
- Hadrianus en Antinous: De liefde van de Romeinse keizer Hadrianus voor Antinous, een Griekse jongeling, is goed gedocumenteerd. Na de vroegtijdige dood van Antinous vergoddelijkte Hadrianus hem, en zijn afbeelding werd wijd verspreid door het rijk.
- De gedurfde Maya-god Chin introduceerde homo-erotiek in de Maya-cultuur, wat een vlam van liefde tussen mensen van hetzelfde geslacht aanwakkerde. Zijn gedurfde voorbeeld inspireerde adellijke families om hun zonen te koppelen aan andere jonge mannen, waardoor er iets van een huwelijksband ontstond.
- In de Inuit-mythologie waren de eerste twee mensen Aakulujjuusi en Uumarnituq, beide mannen. Ze worden smoorverliefd en in een magische wending transformeert Uumarnituq en baart hun kind. Een kind wiens geboorte ook een beetje de kunst van oorlog voortbracht. Om de grote magische kracht in evenwicht te brengen die werd gecreëerd toen een zo grote liefde het onmogelijke mogelijk maakte. Maar toch... oorlog. Het slaat niet veel op, maar ook... alle logica van de wereld. En je moet daar wel van houden bij goden in het algemeen — van Rome tot de Noordwestelijke Arctische. Ze spelen volgens hun eigen regels, net zoals de meeste van ons queers tot op de dag van vandaag doen.
Queers in Klassieke Literatuur
- "Het portret van Dorian Gray" door Oscar Wilde: Hoewel het niet openlijk homoseksueel is, zit de roman vol homo-erotische subtekst. De personages Basil Hallward en Lord Henry Wotton uiten intense bewondering voor de schoonheid van Dorian Gray.
- "Maurice" door E.M. Forster: Geschreven in 1913-14 maar postuum gepubliceerd in 1971, vertelt deze roman het verhaal van Maurice Hall, die zijn eigen homoseksualiteit accepteert in een samenleving waar het gestigmatiseerd is.
Queers in Kunstgeschiedenis
- Michelangelo's Sonnetten: Michelangelo's sonnetten aan Tommaso dei Cavalieri, een jonge edelman, worden door veel geleerden beschouwd als een uitdrukking van romantische en erotische liefde.
- Renaissancekunst: Sommige kunstenaars uit de Renaissance verwerkten subtiel verwijzingen naar homoseksuele liefde in hun schilderijen. Bijvoorbeeld, Leonardo da Vinci en Michelangelo, van wie wordt aangenomen dat ze homoseksueel waren, hebben werken die worden geïnterpreteerd als het bevatten van homo-erotische subtekst.
6
Polari: De Geheime Taal
Hoe homoseksuele mannen vroeger spraken - Een korte film in Polari via Brian & Karl
...
Polari is een geheime taal die werd gesproken door homomannen, dragqueens en vele andere buitenstaander subgroepen in het Verenigd Koninkrijk van de jaren 1930 tot de jaren 1960. Het stelde mensen in staat om discreet met elkaar te communiceren zonder risico. Het integreerde een evoluerende mix van ingrediënten van Romaanse talen, Romani, Cockney rijmende straattaal en de codes van zeelieden en dieven. Met woorden geleend uit het Jiddisch en de drugssubculturen van de jaren 1960. Maar het had wel een kleine kernlexicon en twee hoofdversies: één Cockney rijmende straattaalversie + een "West End" versie die de nadruk legde op theatrale en klassieke invloeden.
Polari groeide uit de wereld van entertainment, teruggaand van West End theaters, via de muziekzalen van de 19e eeuw en verder naar de circus- en kermisshowmannen. Dus het werd nooit alleen door de homogemeenschap gebruikt. Polari werd gesproken op Londonse vismarkten, in het theater, op kermissen en in circussen. De homo's gebruikten het in een tijd waarin homoseksuele activiteiten illegaal waren... waarschijnlijk ook omdat het leuk is, maar dat is moeilijker feitelijk te verifiëren. Subjectiviteit en zo.
Polari heeft een aanzienlijke culturele en artistieke impact gehad, met veel van zijn termen die zijn overgenomen in reguliere Britse straattaal, moderne LGBTQ straattaal en die zijn doorgedrongen tot de mainstream straattaal. Het heeft de afgelopen jaren een renaissance doorgemaakt, aangezien jonge LGBT-mensen graag Polari willen leren en hun culturele erfgoed willen ontdekken.
Polari in Queer Kunst en Cultuur
Polari in Kunst
- De werken van kunstenaar Zackary Petot gebruiken deze codextaal in combinatie met tekenen, druktechnieken en digitale technieken, waardoor de taal een eigentijdse flair krijgt.
- De taal is ook overgenomen in de ceremonies van een groep mannelijke nonnen genaamd de Sisters of Perpetual Indulgence.
Polari in Literatuur
- "Fabulosa!: Het verhaal van Polari, de geheime homoseksuele taal van Groot-Brittannië" door Paul Baker biedt een diepgaand onderzoek naar de taalkundige oorsprong van Polari, het gebruik ervan en hoe het na 1967 uit de mode raakte.
- "Polari - De verloren taal van homoseksuele mannen" door Paul Baker, behandelt ook de geschiedenis en het gebruik van Polari.
Polari in Film
- In de korte film uit 2015 "Putting on the Dish", beginnen twee mannen een gesprek op een parkbank over het leven, seks en de vijandige wereld waarin ze zich als homoseksuele mannen bevinden, volledig sprekend in Polari.
- De film uit 1998 "Velvet Goldmine" bevat ook twee personages die Polari spreken in een nachtclub in Londen.
Conclusie: De baanbrekende kunst van homoseksuele symboliek
Om de homoseksuele nerdigheid van kunst met homoseksuele codering te onthullen — een vluchtig concept om mee te beginnen — moeten we het in de open lucht laten ademen. Men moet dieper kijken in de geschiedenis van artistieke creatie, de verborgen juweeltjes ontdekken die worden verduisterd door het gewicht van de geschiedenis en de bittere steek van vooroordelen. En elke nieuwe media, elke verschuiving in stijl, biedt een nieuwe kans om de diepten van identiteit te verkennen tegen de prachtige, onvoorspelbare aard van ons ene korte leven.
De geschiedenis van verborgen homoseksuele symbolen in de kunst is een bewijs van de veerkracht en creativiteit van homoseksuele kunstenaars. Door hun gebruik van visuele codes, geheime talen en hergebruik van beelden, zijn deze kunstenaars erin geslaagd hun identiteiten en verlangens uit te drukken, ondanks de uitdagingen waarmee ze werden geconfronteerd. Vandaag de dag, nu queer kunst blijft evolueren, is het belangrijk om de bijdragen van deze baanbrekende kunstenaars te erkennen en te vieren, die de weg hebben vrijgemaakt voor toekomstige generaties.
