Naakt Zelfportret - Egon Schiele Ingelijste Canvas

De inkt bloedt honger. Egon Schiele's Naakt Zelfportret is een gevild biecht, een draadgetrokken mannelijkheid uitgehouwen uit rauwe psychische houtskool. Zijn ledematen zijn getand als Weense torenspitsen na Fin-de-Siècle extase. Knoop zich rond leegte in een erotische grammatica van breuk. Het papier als een huid net niet koortsig. Elke contour stamelt met terughoudendheid en lust, en volgt een man die zichzelf bekijkt alsof door een kijkgat geboord in schaamte.

Dit is geen naaktheid—het is blootstelling als verleiding. Vlees weergegeven in grafiet extase, elke plooi echoot de katholieke as van Klimt's goudloze erfgenaam. Zijn linkerhand klauwt naar zijn oksel, midden in de biecht, midden in de stuiptrekking, gevangen in de tocht van zijn eigen mythografie. En die ogen? Niet smekend—doordringend. Een vreemde cartografie van mannelijke kwetsbaarheid, honger, zelfbeschouwing. Het is Wenen vóór de ineenstorting, Freud vóór volle bloei, Schiele vóór arrestatie. Prik wordt houding. Verlangen, afgebakend.