Collagekunst door Toby Leon

We stellen ons elke dag geschiedenis voor. De wereld om ons heen vormgeven terwijl we gaan. En ik maak geschiedenissen met elk stuk opnieuw. Van een bonte bemanning van verhalen lang en waar. Een melange van zoete en zure mythen, tekenen en symbolen. Gesneden van auteursrechtenvrije musea over de hele wereld en vervolgens geplakt in Photoshop waar ik de partij alchemeer. Totdat alles en iedereen rijp genoeg is voor mijn kitsch -mythologie.

Laat het suikerspin niet gedraaid. Elk stuk dat ik maak is waar. Afkomstig van de waarheid en erdoor geaard. Maar nooit echt, mythologisch gezien. Hoewel de realiteit ook een fictie is. Alleen degene waar we allemaal op zijn geabonneerd, wat het niet onwaar maakt. Dat is het ding over de waarheid. Of het verleden. We weten dat ze in beide richtingen bewegen. Myriad in feite. Nooit stilzitten of doen wat hen wordt verteld. Voor altijd ondervraagd, ontleed, gereflecteerd en opgebouwd. Queered en omgekeerd. Verpakt en uitgevoerd. Verteld, verteld, aangepast en vervolgens verkocht. Evolueren als al het andere. Daarom denk ik graag dat mijn kunst buiten de tijd bestaat. Reiken naar oneindigheid in plaats van de realiteit. Een caleidoscoop van Mish-gemashde waarheden die slechts zo surrealistisch zijn als we ervoor kiezen om ze te maken ...

Toby Leon

Er is maar één regel voor het omgaan met creatieve blokken: probeer het maar. Probeer het nog eens. Probeer iets nieuws. Probeer het dan opnieuw. Ja, echt, probeer het opnieuw. En probeer het soort vriend voor jezelf te zijn dat je voor iemand anders zou zijn ... zo goed als je kunt.

Wat betreft wat creatieve blokken in de eerste plaats zijn, ze zijn vermomd catharsis. De wrijving die ons (uiteindelijk) zal dwingen om te veranderen als we geen achtere uitnodigingen hebben. Alleen het blokkeren van ons als we het onvermijdelijke blijven ontkennen. Dus vind creatieve verkooppunten die nu voor u werken, die al dan niet kunst maken. Leun in het ongemak om niet te weten. Maak je geen zorgen als dingen die je vroeger niet meer voeden, niet meer. Dat is een van de grootste trucs van het creatieve blok. Het overtuigen van ons verandering is een teken dat dingen uit elkaar vallen of niet de moeite waard zijn om zich bezig te houden. Maar ik zeg, die tekenen waarvan je denkt dat spell doom eigenlijk uitnodigingen zijn om te evolueren ... als je ze ondersteboven draait en binnenstebuiten draait, dat is.

Cross-culturele verbindingen, onbeantwoorde vragen, overlappende geschiedenissen waarbij de diafragma verbreedt en mogelijkheden uit de marges naar voren komen. Niets is zo gemakkelijk gedefinieerd in mijn werk, omdat de geschiedenis niet heeft geregeld op een antwoord op veel van de vragen die mijn interesse wekken. Of de ‘antwoorden’ moeten worden uitgepakt. Opnieuw voorgesteld, tenminste. Voeden in mijn liefde voor liminale ruimtes. Vaak gevonden in die lukrake hiaten tussen kindertijd en volwassenheid, die ik met roekeloze overgave verstrekt. Of de statische elektriciteit van queer -verhalen weggelaten uit de ‘Greatest Hits’ van de geschiedenis. En last but not least, oude trouwe aka die eigenaardige schokken tussen beeldende kunst en postmoderne afval. Die schok en ontzag blend van kamp, ​​Kitsch en gewoon smakeloos trekt me altijd naar binnen. Hij herinnert me eraan hoe chintzy classicisme vanaf het begin is geweest. 

U bezit uw evolutie door actief feedback te zoeken. Mijn aanpak is altijd gung-ho geweest, maar je kunt de tolerantie in de loop van de tijd opbouwen. En in mijn ervaring ... het is hoe mensen het snelst vooruit komen, omdat het leren en netwerken in één. Trouwens, er is zoveel talent daarbuiten. Dus als je nadenkt over wat mensen onderscheidt die impact maken of doelen maken of hoe je het ook wilt noemen ... het is niet altijd talent, toch? Daarom is feedback zo belangrijk. Dus begin klein en vraag het vroeg. Bouw de kracht op totdat je mensen kunt benaderen wiens reactie je nerveus maakt. Totdat je kritiek kunt horen en het niet persoonlijk kunt nemen, omdat je iemand naar kunst vroeg, wat subjectief is, zelfs als het van jou is. Afgezien daarvan gebeuren er zoveel geweldige kansen voor mensen die blijven opduiken, een stapje extra stap gaan en laten zien hoeveel ze geven door feedback te vragen, aka mijn 1-2-trifecta om jezelf serieus te laten nemen.

Het is een ongemak dat voor mij van vitaal belang is geweest. Mijn werk is opzettelijk aanstootgevend tot goede smaak, omdat ik naast smaak geen onderscheid zie tussen beeldende kunst en lowbrow. Velen doen dat natuurlijk, en mijn kunst is duidelijk niet voor iedereen. Nooit gedacht dat het zou zijn. Dat heeft me vaak een gevoel van troost gegeven, grappig genoeg. Het moeilijkste deel is voorbij voordat het is begonnen - ik weet dat ik niet voor iedereen ben. En ik krijg zoveel waarde van mensen die houden van wat ik doe als degenen die niet veel kunnen schelen. Beide vertellen versies van de waarheid over mijn werk die ik anders misschien niet heb opgemerkt. Dus leun in het ongemak, zeg ik. Vraag het breed en vraag het vaak. Het wordt gemakkelijker naarmate je het doet. Totdat je er uiteindelijk naar verlangt.

Ik hoop dat niets ooit echt compleet is, want dat is een doodlopende boring. Wat betreft wanneer het tijd is om een ​​stap terug te doen van een stuk en het te delen, probeer ik geen resolutie te forceren. Ik vind dat het werk lijdt als ik dat doe. Tegenwoordig, toen ik een muur raakte, draai ik. Niets bijzonders - ik maak schoon, ga wandelen, ontsnappen in film, stretch - alles dat me lang genoeg afleidt om weer bij hetzelfde stuk te komen met frisse ogen. Soms is weglopen de enige weg om je werk duidelijk te zien.