Verdronken - Mikulas Galanda Samsung Hoesje

Mikuláš Galanda (1895–1938) schilderde door pijn, tegen de politiek in, en richting een nieuw Slowaaks modernisme. Geboren in Malá Vieska, verloor hij op jonge leeftijd een been door ziekte - een vroege breuk die zijn latere werk doordrenkte met melancholie en vastberadenheid. Opgeleid in Boedapest en Praag, combineerde hij expressionisme, kubisme en lyrische figuratie, waarbij hij Slowaakse volksonderwerpen laagde met de avant-garde grammatica van het Europese modernisme.

Galanda was geen ivoren toren estheet. Hij was mede-redacteur van DAV, gaf les aan de School voor Handenarbeid in Bratislava en werkte samen met Ľudovít Fulla aan polemische “Privébrieven” die de sociale functie van kunst bepleitten. Zijn werk, vaak gericht op vrouwen en het plattelandsleven, trilt met ingehouden verlangen - zijn strakke lijnen en vlakke vlakken echoën zowel volksiconografie als Bauhaus-tijdperk design.

Hij exposeerde op grote schaal - van de Biënnale van Venetië tot de Parijse Expositie van 1937, waar hij een Zilveren Medaille won - en stond stevig tegen het fascisme, door in 1938 het manifest “Voor altijd trouw” te ondertekenen. Galanda stierf datzelfde jaar, op slechts 43-jarige leeftijd, maar liet een nalatenschap achter die hielp de emotionele en politieke contouren van de Slowaakse moderne kunst te definiëren.