Lucius - Schattig Duivels Kind Ingelijste Canvas

Lucius stapt door de sluier van herinnering, een schaduw geweven uit nacht en nostalgie. Zijn bleke gewaden golven tegen de inktzwarte afgrond van zijn huid, een spookachtig contrast—zacht als een wiegelied, scherp als een voorgevoel. De sterren verstrooien zich als stof over zijn vleermuisachtige vleugels, hun gloed fluistert van hemelse mysteries verloren in de tijd. Hij is noch kind, noch monster, noch beschermer, noch voorteken—alleen een wezen gevangen tussen rijken, waar de zoete geur van pastelbloemen zich vermengt met de gedempte adem van ongeziene dingen die in het donker wachten.

De wezens die zich aan zijn voeten verzamelen, deinzen niet terug. Ze wenken. Ze herinneren zich. Hun roze vormen, gevangen midden in een dans, spreken van oude betoveringen, hun toewijding geschreven in elke blijvende blik. Boven fladderen kleine gevleugelde fantomen door de leegte, elk een fragment van iets half-vergeten—een droom half-gevormd, een belofte half-gehouden. De tuin gonst van geheimen, en Lucius luistert.

Zelfs in de omarming van middernacht is er warmte. Zelfs in het gezelschap van duivels is er liefde. En toch—wat is hij nu? Een jongen die vertrok, of een legende die terugkeerde?