"Het is wat erin is dat telt," zei ze, "maar hoe zit het met als je van binnen bent?" Ze wist het antwoord dat ze allemaal zouden geven. Vogels en vlinders kennen alleen die. Een enkele waarheid die ze leven en ademen. Te zien voor iedereen te zien. Hun symfonie van fladderende vleugels die neuriën met wat betekent dat de lente met zich meebrengt. Winter ook, want ongeacht het seizoen, blijft hun gebrom waar. En terwijl ze vandaag weer door het raam leunde, was ze jaloers op hen. Hun ingewikkelde eenvoud. Hun borg. Dat tijdloze gebrom van oneindigheid, afgestemd op de echo's van de eeuwigheid.
Het enige dat ze kon horen was onzekerheid over morgen en de volgende dag. Vraagt u zich af waar haar van binnen eindigt en buiten begint. Alleen wetende dat ze hier het gelukkigst is, tussen de twee. Roses voeden haar speciale brouwsel van de ruimte doordrenkt in tijm, salie en stardust. Gefilterd door dezelfde sublieme chaos die hun symfonie regisseren. Bevrucht door overrijpe vragen die ze nooit zal beantwoorden, omdat uiteinden tenslotte slechts een vermomde begin zijn ...
