"Het is wat er van binnen zit dat telt," zei ze, "maar wat als je binnenstebuiten bent?" Ze wist het antwoord dat ze allemaal zouden geven. Vogels en vlinders kennen er maar één. Een enkele waarheid die ze leven en ademen. Tentoonstelling voor iedereen om te zien. Hun symfonie van fladderende vleugels die zoemen met de betekenis die de lente brengt. Ook de winter, want ongeacht het seizoen blijft hun zoem waar. En terwijl ze vandaag weer door het raam leunde, benijdde ze hen. Hun ingewikkelde eenvoud. Hun zekerheid. Die tijdloze zoem van oneindigheid, afgestemd op de echo's van de eeuwigheid.

Alles wat ze kon horen was onzekerheid over morgen, en de dag erna. Zich afvragend waar haar binnenkant eindigt en de buitenkant begint. Alleen wetende dat ze hier het gelukkigst is, tussen de twee. Rozen voeden met haar speciale brouwsel van ruimte doordrenkt met tijm, salie en sterrenstof. Gefilterd door dezelfde sublieme chaos die hun symfonie leidt. Bemest door overrijpe vragen die ze nooit zal beantwoorden, want uiteindelijk zijn eindes gewoon vermomde beginnen...