Ze prikken elke nacht door getijden van twijfel heen om te zien of de belofte werd gehouden. Op zoek naar de terugkeer van hun geliefde. De wilde. De wijze. Degene wiens afstand hun hart veroverd deed voelen. Elke dag meer genegenheid groeiend totdat ze aan niets anders meer dachten. Degene die beloofde dat dit alles uiteindelijk de moeite waard zou zijn. Maar dat was jaren geleden. Andere gedachten waren begonnen binnen te waaien. Voorbijgaand als de schepen die hen af en toe zagen, binnendringend in hun nachtelijk gebed onder de sterren. Zeilen die opbollen door de windvlaag van ongeloof van de bemanning. Verharde zielen die trillen in de falsetto tonen van een kerkkoor. Monden open. Ledematen bevroren. Voorbij drijvend aan het machtige beest dat alleen maar in vrede wilde worden gelaten. Maar de bemanning op deze schepen zou nooit stoppen met praten. Vertellend aan iedereen die wilde luisteren. Een instant klassieker voor ruwe zeelieden die dachten dat ze alles hadden gezien. Het verhaal graveren en lakken in tavernes door het hele graafschap. Rond keukentafels met familie en vrienden. Ook bij het slapengaan met kleintjes. Wijde ogen die hun wijze gezicht afspeuren voor een spannende vleug van angst van de hoge zeeën. En geen van de mensen die dit verhaal hoorden — verteld en herverteld — zou ooit weten dat hun dans met gevaar een pijnlijke vertelling van hoop en verlangen was...