Echo was een pion in de spellen van de goden, gebruikt door Zeus om zijn vrouw Hera af te leiden van avontuurtjes met andere nimfen. Haar straf voor het spelen van een rol in dit bedrog was wreed: Hera beroofde Echo van haar ware stem — ze kon alleen de woorden herhalen die tot haar werden gesproken. Een vloek die haar niet in staat stelde haar liefde te uiten, wat leidde tot haar wanhoop en uiteindelijke transformatie tot niets meer dan een echo...
In mijn interpretatie van deze mythe, wordt Echo's tragedie haar triomf. Ze staat voor een ketel van borrelende listen. Dichtbij de donderende waterval, bovenop een bed van schelpen die de oceaangolven van veraf echoën voordat ze haar bezweringen opzuigt en ze weer over de zeeën uitzendt — spraakspreuken werpend over bemanningen van nietsvermoedende schepen. Elk naar hun ondergang drijvend, één stemkastje tegelijk. Echo's nabootsing, ooit een vloek, is nu haar grootste wapen geworden…
