Prins Isaiah - Zwarte Homoseksuele Koninklijke Barok Kunstprint

Het gerucht werd gefluisterd door gangen bekleed met verpletterd fluweel en kaarsvet: de prins was teruggekeerd. Opgewekt uit de stof van vergeten dromen—aan elkaar genaaid door de handen van verbannen dichters, balzaallegendes en de geesten van revoluties die nooit in leerboeken terechtkwamen. Prins Isaiah stapt in het kader als een profetie die te laat is vervuld voor de geschiedenisboeken, maar precies op tijd voor nu en klaar voor de toekomst.

Zijn tulband, gesponnen in kornalijn en roos, is een kroning. Een knipoog naar de Ottomaanse sultans van het Tanzimat-tijdperk, de Hausa-adel van prekoloniaal Nigeria, de met zijde afgewerkte hoofdtooien van Moorse gezanten die ooit door de zalen van het Alhambra liepen. Het brokaat van zijn jas is geborduurd in zonnestralen, herinnerend aan de goddelijke iconografie van Sint Mauritius, de Zwarte ridder van de Heilige Roomse legende, maar de snit behoort niet tot Europese koninklijkheid, maar tot de onhandelbare elegantie van de Harlem Renaissance dandies. Hij is een zoon van Ouidah's Vodun-koningen, van de Franse hofoverdaad, van elke kunstenaar die ooit schoonheid in het bestaan schilderde en weigerde zich daarvoor te verontschuldigen. En die bloemen, verstrengeld aan zijn kraag en geweven door de plooien van zijn tulband—zijn ze een eerbetoon aan de stilleven-decadentie van Jean-Baptiste-Siméon Chardin, of een subtiele knipoog naar de boeketten die aan de voeten van dragqueens werden achtergelaten in ondergrondse Parijse clubs? Misschien beide.

Isaiah staat niet stil. Zelfs in portretten tart hij de stilstand die aan Zwarte figuren in klassieke kunst wordt opgelegd. Hij beweegt door de tijd, door culturen, door grenzen getrokken door mannen die zich nooit iemand als hij konden voorstellen, laat staan dat hij zou bloeien. Hij is homoseksuele Zwarte royalty, niet omdat een titel aan hem werd overhandigd, maar omdat hij het heeft uitgehouwen uit de ruïnes van een wereld die hem nooit wilde zien opstaan. Toch is hij hier—versierd, uitdagend, gehuld in het verleden maar recht op weg naar een toekomst die hij zelf heeft gebouwd.