Mishima Pass - Katsushika Hokusai iPhone-hoesje

Mount Fuji broedt in een golf van rokerige adem, half gesluierd door groene monolieten—ceders zo immens dat ze het beeldvlak breken. Tijd druppelt als hars van de rand van de boom. Het pad kronkelt verder, maar het moment bevriest: bladerdak boven, pelgrims beneden, een heilige aanwezigheid die van veraf toekijkt. Elke beweging vouwt zich in de mythe van de berg.

Dit is Mishima Pass, maar het leest als een verticale bezwering. De wind stijgt. Bomen luisteren. De print op je koffer is niet zomaar een houtsnede—het is zwaartekracht die wordt getart. Hokusai's lijnen strekken zich naar de hemel, buigen rond de lens alsof de camera zelf een tweede piek was. Edo-inktkrullen worden digitale wapenrusting.

Je zult een stukje reizen vasthouden, van ontzag, van keizerlijke schaal geminiaturiseerd. Waar ceders niet leunen, torenen ze op. Waar reizigers niet dwalen, volharden ze. En Fuji, die inkt-getande stilte, wacht, langzaam en onleesbaar uitademend, bestoven in een as-gevlekte gradiënt.