In het hart van dit stuk vinden we een opnieuw bedacht Hercules, een symbool van kracht en moed, in een staat van informele rust. Zijn gespierde vorm, badend in de zachte gloed van het ochtendgloren, straalt een gevoel van moeiteloos vertrouwen uit. Dit is niet de Hercules of Old, verwikkeld in meedogenloze arbeid; Dit is een Hercules die vrede heeft gevonden, een Hercules die zijn waardigheid en doel heeft teruggevorderd nadat hij uit zijn persoonlijke onderwereld is gekomen. Het vinden van nieuwe soorten kracht en moed onderweg.
Aan zijn voeten zit Cerberus, het driekoppige beest dat in de mythologie bekend staat als de voogd van de onderwereld. Traditioneel was Cerberus een symbool van angst en dood, waardoor de doden de onderwereld verlieten. Hier wordt Cerberus opnieuw bedacht als een trouwe metgezel. Sprekend tot de ironie van wedergeboorte met zijn 3 hoofden vastgesteld op het verleden, het heden en de toekomst. Onmogelijk te scheiden, hoe snel we ook rennen van de beste vriend van de mens.
Bij het overwinnen van de beproevingen van onze persoonlijke onderwerelds, merken we vaak dat we wegrennen van de chaos die onze evolutie vervalden, de chaos die deze nieuwe versie van onszelf in de eerste plaats mogelijk maakte, of we klaar waren voor de verandering of niet. Toch is het alleen door deze beproevingen te erkennen en te omarmen dat we er echt vrijheid van vinden. En het privédok, dat de veiligheid van huis verbindt met een wijd open zee van mogelijkheden, dient als een metafoor voor deze liminale ruimte van transformatie. Van evolutie door acceptatie. Van het vinden van heelheid daartussenin. Het is hier, op dit moment van stille reflectie, dat we de vrijheid vinden om ons beste zelf te worden. Je overlaten aan de stille reflectie van niets, maar even, terwijl je wacht om ergens weg te rijden, behalve hier ...
