Geïdealiseerd portret van een dame - Sandro Botticelli iPhone-hoesje

Wat Botticelli ons geeft is minder een vrouw dan een betovering: rode krullen gedisciplineerd door linten, met parels versierde gebaren, en een camee strak om de keel als een pact. Haar blik wankelt nooit. Noch onthult het iets.

Dit is Florence's uitvinding van vrouwelijkheid - ordelijk, decoratief, onkenbaar. De stof van haar jurk fluistert van linnen gedrukt onder de heerschappij van de Renaissance. Geschilderd in profiel, wordt haar lichaam een grens - tussen individu en symbool, vlees en fictie.

Het juweel op haar hoofd straalt met een stille weelde, in balans gehouden door veren die nauwelijks aan deze wereld zijn gehecht. Door eitempera en de stilte van het paneel, beeldhouwt Botticelli devotie niet aan haar, maar aan het idee dat zij verankert: de goddelijke geometrie van symmetrie, zuiverheid, beheersing.

Dit is geen toevallige gelijkenis. Het is de quattrocento's filosofie van schoonheid in vlees en bloed, geschilderd met de meedogenloze kalmte van tempera. Elke contour prijst het hymne van het Neoplatonisme aan de proportie. Zij is de vrouw als ideaal: een code van Medici-macht, in zijde gehuld tot allegorie. En toch trilt de krul bij haar wang lichtjes - alsof ze op elk moment de rol zou kunnen afwijzen die ze is gepositioneerd om te spelen.