Sommige plaatsen openen zich meteen voor je. En mijn eerste keer in Bangkok was zeker een omarming. Het was 2002—niet zo lang geleden, maar werelden verwijderd van nu. Ik was 19, me voorbereidend op een groot avontuur. 10 landen in 3 maanden—1e keer dat ik ooit alleen reisde! Ik had gespaard en gespaard, gepland en toen betaald. Klaar voor alles en doodsbang voor wat ik zou kunnen vinden. Nooit mezelf in al dat overwegend. Hoe mijn eigen reflectie zou kantelen en verschuiven in deze verre breedtegraden.

Hoe had ik kunnen weten dat ik nog steeds vrienden zou zijn met mensen die ik ontmoette tijdens mijn 2e bezoek aan Bangkok? In 2003, op weg naar Londen. Mensen die ik elke keer zag dat ik de 6 jaar daarna bezocht. Mensen die ik nog steeds zie wanneer ik kan. Mensen die ik zal kennen totdat een van ons het loodje legt. Mensen die vrienden zijn met andere vrienden van mij, terugkerend naar deze stroom van bewustzijn met hoeveel graden van Kevin Bacon je maar wilt voor het ontbijt.

Bangkok is niet alleen mijn tweede thuis. Het IS thuis. Zo helder en hodge-podge als mijn bricolage-herinneringen aan deze speciale plek die net zo veel is veranderd als ik door de jaren heen. Heel veel inderdaad, en helemaal niet...